Suna bana baktı ve gülümsedi. Mutlu olmana seviniyorum biliyor musun diye güzel güzel konuşmaya başladı benimle. Ben de şaşırdım açıkçası; yanında mutlu olduğumu hemen anlamıştı.
Şey, evet mutluyum dedim. Tam da o sırada arkamızda son model bir araba durdu ve Suna günaydın dedi. Sesinden kendini beğenmişliği belli oluyordu. Yada ben kıskançtım. Suna, günaydın dedi arabadaki adama. Adam arabadan indi, gelip Suna'nın elini tuttu. Deli olmuştum o an. Siz... diyebildim sadece... Suna, evet biz çıkıyoruz. Cengiz bu Berk, Berk sevgilim Cengiz ... Bu sözleri kalbimi yerinden söküp aldı. Benim öldüğüm andı o an... Berk! Otobüs geldi Berk... Suna'nın bu sözleri beni kendime getirmişti. Evet, lanet olasıca otobüs tam vaktinde gelmişti. Ben kekeleyerek iyi günler diyebildim sadece. Kimi kandırıyordum artık iyi gün yoktu benim için. Otobüse bindim. El salladılar bana, sanki mezarıma uğurlarmışçasına... Suna'nın yanında ben olmalıydım; bu haksızlıktı, yemin ederim ki bu haksızlıktı...
Yazar: İbrahim Asur
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder